[Annotatie]: D/2013/0034/775[Flaptekst]: Gie Bogaert heeft een aangrijpende roman over een onhaalbare liefde geschreven Na het dodelijke ongeval van haar zoontje is Noora Berger vier dagen spoorloos. Op een avond duikt ze weer op, helemaal in de war en zonder ook maar één herinnering. Artsen wijten haar geheugenverlies aan een fugue, een zelfbeschermende reactie op een traumatische ervaring. Het herstel verloopt moeizaam en Noora's naasten proberen haar in vertrouwelijke brieven de verloren herinneringen terug te schenken. Het leidt tot onverwachte confidenties en verrassende onthullingen. Want wie kent de ondoorgrondelijke Noora echt? Wat weet haar jongere broer over haar? Welke geheimen bewaart haar jeugdvriendin? Met wie heeft haar dochter haar zien ruziën? En vooral: waar was Noora toen Beau verongelukte?Noora's dwaling is de beklijvende reconstructie van een leven, een onhaalbare liefde en de hoge tol die ervoor wordt betaald.[ReviewQuote]: De bouwstenen van'Noora's dwaling', zijn brieven die intimi schrijven aan een door het noodlot getroffen moeder. Daarmee voegt Gie Bogaert een nieuwe roman toe aan zijn stilaan impressionante oeuvre. Die oefening in de verleden tijd brengt een delicate mozaïek aan inzichten voort, maar de onpeilbaarheid van de jonge vrouw blijft overeind. De verfijning waarmee Bogaert Noora's beeltenis optrekt is intens maar integer, de lenigheid van zijn pen weergaloos. Als Noora vier dagen na de plotse dood van haar zoon Beau terug opduikt, blijkt dat haar geheugen volledig is uitgewist. Volgens de artsen gaat het om een fugue, een psychische stoornis die het traumatische verlies dat eraan voorafging, naar de vergetelheid verbant. Haar hoofd is een ontruimde kamer met hagelwitte muren, een boek waaruit alle woorden zijn geschud, tot het laatste leesteken toe. Een aantal mensen, onder wie haar dochter en haar ouders, schrijven haar een brief, daartoe aangespoord door dokter Crobeck, om de verloren gewaande herinneringen terug op te duikelen. Haar minnaar Allen, weifelt als enige aan de gedachte dat die flarden van vroeger haar meteen op het spoor van het drama brengen.""""Het kan nooit een herinnering voor je worden, behalve wanneer ik probeer er een van te maken."" In zeven hoofdstukken, waarin telkens iemand anders Noora's geheugen tracht te voeden met beelden en woorden uit het verleden, maakt Bogaert een reconstructie van haar leven. Beheerst vult hij die stemmen op een unieke wijze in, vindt hij voor elk van de personages, die hij ondanks het korte bestek genuanceerd neerzet, een eigen toon die hun onmacht en verdriet vormgeeft. Resi, Noora's moeder, noemt haar""""een brokkelmeisje"""" en duidt daarmee haar kwetsbaarheid aan.""""Je moet geloven wat we je schrijven"""", zegt haar vader Elad. Maar hij voegt eraan toe dat ieder van hen zich haar anders herinnert. Daarmee onderschrijft Bogaert de betrekkelijkheid van onze herinneringen. De schaarse momenten dat hun herinneringen samenvallen, openbaren dat de perceptie van het verleden individueel is. Het maakt daarbij niet uit hoe overtuigd we ook zijn dat wat we ons voor de geest halen, de onberispelijke afspiegeling van de werkelijkheid is. Bogaert laat zien dat de anonimiteit van die brieven, hoe ironisch dat ook voorkomt, de auteurs inspireert om rechtuit te spreken en hun gefnuikte verlangens van zich af te schrijven. Bedaard gaat hij om met die onderhuidse tragedie, en loopt in een wijdse boog om de schreeuwerige pathos heen.""""Toen ik mijn hand op je dij legde, keek je ernaar als naar een dode vogel."""" Na elke laatste briefregel verlegt Bogaert het geweer van schouder en schetst een alternatief universum, waardoor de roman tot het einde ongemeen boeiend blijft. De roman is erudiet, in de stem van Elad, en gelaagd, onder meer door de vele steden in het buitenland waaraan de personages hun herinneringen hebben vastgehaakt, maar steeds in feilloze doses. Bogaert teert niet op wanhoop, het is integendeel een intimistische tederheid die de bovenhand haalt. De virtuositeit die hij belichaamt is subliem. Met iedere anekdote die hij opdist, groeit de raadselachtigheid van Noora, alsof de schrijver de wispelturigheid die ons en onze herinneringen karakteriseert, wil beklemtonen
nl
en
