[Flaptekst]: Na haar dood schreef Albert Cohen dit schrijnende en liefdevolle portret van zijn moeder en haar liefde voor hem. Zij en haar zoon hadden een hechte band, hij was haar enige metgezel in een eenzaam bestaan. Alles wat ze deed, deed ze voor hem. Schuldbewust analyseert Cohen zijn eigen houding ten opzichte van zijn moeder. Hij vereerde haar, maar schaamde zich ook voor haar burgerlijkheid, speelde met haar toegewijdheid en werd vaak te zeer in beslag genomen door deze of gene `blonde nimf om haar werkelijk lief te hebben zoals ze verdiende. Nu zijn moeder dood is, beseft haar zoon wanhopig dat geen andere vrouw ooit meer zo onvoorwaardelijk van hem zal houden als zij.
nl
en
